Eergisteren en gisteren heeft ze bij de dierenarts doorgebracht, aan een infuus. Met een bang hart heb ik deze twee dagen doorgebracht, vrezend voor het ergste.
Maar ze is weer thuis om haar verjaardag te vieren, weliswaar op astronautenvoeding en met de nodige medicijnen. Alle onderzoeksresultaten zijn er nog niet, maar het staat vast dat ze chronisch niesziekte heeft, een hartruis en oedeem op de longen. Indien het bij de schildklier ligt, waarvan we de resultaten nog deze week verwachten, zijn er goede medicijnen die al deze symptomen kunnen opvangen. Haar nieren zijn zeker nog goed.
De moeilijkheden liggen op het gebied van pillen geven, het zal me de nodige krassen opleveren, en het intellect van een kat kennende, die voelen een uur op voorhand wat ge van plan zijt. Ze aan het drinken krijgen is een ander probleem, ze was helemaal uitgedroogd en met dit weer moet ze zeker genoeg vocht binnen nemen. Dus maar water en kattemelk mengen en haar snuitje erin duwen. De niesziekte zorgt ervoor dat ze niet goed ruikt, dus al dat lekkers gaat letterlijk aan har neus voorbij.
Ik heb een paar lekkere nestjes klaargezet voor haar, maar waar gaat ze liggen? Op een oude schoenendoos in het verste en vuilste plekje in huis, grr...
Maar ik was toch zo blij dat ze mee naar huis mocht, ik wil toch nog wat jaartjes van haar genieten.
Mevrouwtje krijgt nu voorkeursbehandeling, mag op het aanrecht eten (Wellington en Kwispel ruiken wel goed!), wordt met fluwelen handschoentjes aangepakt. Tot groot ongenoegen van Wellington, die laat luid en duidelijk merken dat hij ook zo'n behandeling verdient.
Katten, de mooiste, intelligentste, eigenzinnigste dieren ter wereld voor mijn part.
1 opmerking:
inderdaad oef!
Een reactie posten