Veel komt niet uit mijn handen, geen zin, moe, pijn, het kan verkeren zei Bredero.
Voor de Crossstitchlovers stond een tafereeltje van Permin ophet lijkstj van de Round Robin. Toen de enveloppe binnenkwam zag ik tot mijn verbazing dat het plaatje dat ik moest naaien een UFO was die hier al ?tig jaren ligt. Dus heb ik hem afgemaakt en ineens ook de RR. Links is mijn eigen werkje, rechts is de RR. Het was de laatste ronde, dus na de 15de komen mijn lapjes weer naar huis.
Een beetje gespeeld met restjes, de logcabin is nog steeds mijn favoriet, dus ga ik een klein quiltje maken in deze techniek, kom ik van mijn restjes af en telkens een blokje af is, voelt het als een kleine 'affo'.
Het poesje is gepikt, het patroontje stond in de quiltkletsersgroep, een zwart stofje, vliesofix en hup, het is zo'n leuk hebbeding om op de designwall te hangen bij de lapjes! En gelukkig heeft ze geen scherpe nageltjes!
De kippetjes, hoe zit het daarmee? Niet veel aan gedaan, wel een achtergrondstofje gekocht. Natuurlijk te weinig: de helft! Waar zit ik toch met mijn gedachten. En misschien toch wat donker. Er is nog maar een klein stukje op gelegd en er moeten nog kleurige boorden langs. Misschien voor de andere 6 blokken een lichtere stof, bijvoorbeeld een gelige uitvoering van de reeks en dan afwisselen?
En wat is het verlangen naar zon en warmte groot. Pasen is voorbijgegaan met een dikke fleece en binnen zitten. Af en toe een vlaagje sneeuw en nog altijd vrieskou, het zonnetje komt wel eens piepen, maar de wind maakt het zo guur. Bah, bah, bah, het is echt genoeg geweest, mijn botten doen zo'n pijn en willen natuurlijke warmte, geen fleecejes, kersepittenkussentjes, geruite dekentjes, neen, ZON!!!!
De paasbrunch op kantoor was leuk, door omstandigheden was het mij nog nooit gelukt om mee te doen. Het idee ervan is een potluck, helaas doen weinigen mee aan het maken en veel eten wel mee, de kosten worden dan gedeeld. Ik had een lekkere trifle cake gemaakt en die was tot het laatste puntje opgesmikkeld. De kids hadden hem op voorhand uitgeprobeerd en zagen het wel zitten om hem op het vaste verwenprogramma te zetten, net als het zalige bananenbrood waar ik ternauwernood een stukje van kon bemachtigen.
Zondag is het de plechtige kommunie van Robbe, na de mis komt de familie bijeen in een zaaltje en hebben we koud buffet besteld, zo kan iedereen meegenieten zonder al te veel werk. Wat worden mijn jongens groot! Stein meet al even veel centimeters als ik, hij is sinds september alweer uit zijn kleren gegroeid. Hij eet als een paard en blijft zo slank, om jaloers op te zijn. En Robbe is ook alweer 12 en na het groot verlof naar het middelbaar, de aaibaarheidsfactor wordt meteen kleiner (lettelijk dan, pubers vinden dat kleffe gedoe van oma's niet zo leuk). Gelukkig is er nog het kleine monstertje, dat veel geknuffeld wil worden. En dis is pas slim zeg, het ei was er eerst volgens hem, het kwam uit een vogel, en een kip is wel een vogel, maar elke vogel is toch geen kip, dus eerst een vogel, dan een ei en dan een kip. Zo leer je elke dag wat bij.
